Histori njerezore

"Nuk më pëlqen t'u kërkoj njerëzve të më ndihmojnë. Jam shumë e zhgënjyer prej tyre..." Ornela^* ia shqipton shpesh këtë frazë kujtdo që e pyet pse vazhdon pothuajse e vetme me procedurat e saj ligjore në Francë. Kjo e re 28-vjeçare u largua nga Shqipëria kur sapo kishte mbushur moshën madhore dhe prej 10 vitesh ka përshkuar rrugët e emigracionit. Njëkohësisht, duke ndërtuar jetën e saj familjare.

“Covid-19 zbuloi fytyrën e vërtetë të njeriut për të cilin hoqa dorë nga gjithçka”. Në moshën 56-vjeçare, Edona1 vendosi të largohej nga vendlindja për t'u bashkuar me bashkëshortin e saj, i cili jetonte dhe punonte legalisht në Francë prej vitesh. Vendimin, mbi te gjitha, e mori për t’i siguruar një jetë normale familjare djalit te saj 13-vjeçar, me të cilin u largua nga Shqipëria. Ishte viti 2017. Pas një rrugëtimi të vështirë, pa vizë por me shumë shpresa, ligjesimi nuk vjen. Per pasoje, ajo nuk mund të punojë në Francë, në nje qytet te vogël diku në Grand Est, ku jeton me familjen. “Çdo fije floku në kokën time përfaqëson sa herë jam penduar që kam ardhur këtu”,- shton Edona.

"Jam një njeri shumë i vendosur. Nëse dua diçka, luftoj për të." Sytë e Kaltrinës^*, si gjithmonë stolisur me një vijë të mprehtë peneli, shkëlqejnë me vendosmëri. E megjithatë, marrja e të drejtës për të qëndruar në Francë vetëm që e lehtë nuk ishte për të. Në prag të rinovimit të lejes së qëndrimit, 21-vjeçarja shqiptare më tregon historinë e saj për herë të parë.

Dorina kaloi 8 vite në përpjekje për të rritur fëmijët e saj, pa të shoqin, duke jetuar me prindërit e tij. Ajo punonte 12 orë në ditë, ndërsa kujdesej edhe për shtëpinë e për vjehrrin e sëmurë. E gjitha kjo pa një fjalë falenderimi, nën dhunë psikologjike, ekonomike dhe fizike. Një histori njerëzore.